Terrasje aan de Taag

Lissabon, 24 graden

Hola amigos y la familia,

Het valt wel, maar niet altijd even mee inspiratie te vinden om een verhaaltje te schrijven. Eigenlijk is elke dag leuk en valt er altijd wel iets te melden. Maar ik vraag me nu en dan wel eens af of dit nu zo boeiend is voor jullie om te lezen.

Maar goed, hierbij weer een nieuwe aflevering.
Donderdag zijn we, weg van de snelweg, naar Vigo gereden. Dit was een heel afwisselende weg over groene bergen, langs kusten met witte stranden en door de meest sombere dorpjes die ik ooit heb gezien. Je hoeft echt geen boeken van Maarten 't Hart te lezen om depressief te worden, maak gerust een ritje door deze streek. Ondanks het zonnige weer, is het overal even donker, half afgebouwde of vervallen huizen.

Ook kerken moeten er aan geloven (!). Onderweg, even voorbij Santiago de Compostella, daar waar ze de trein weer op de rit hebben, hebben ze dat bij een prehistorisch uitziende kerk niet. Liesbeth wilde even binnen kijken, maar helaas. Gesloten en al even niet meer onderhouden. Het woord "onderhoud" heb ik nog niet gehad met Spaanse les, ik weet ook niet of dat bestaat. Of misschien is dit wel een van de Galicische trekjes.

Wel troffen we daar een paar eenzame en somber uitziende mannen aan. Een daarvan zag in ons een welkome afwisseling van het saaie aardse bestaan. De man glunderde nadat hij vernam dat wij uit Rotterdam kwamen. Zijn eerste woorden in gebrekkig Engels waren: "Stella Maris, daar ben ik geweest". De man bleek jaren gevaren te hebben en ong. 5 jaar in Rotterdam gebivakkeerd te hebben.

Na enige moeite gedaan te hebben om ons van deze zeeman los te weken, hebben we onze reis voortgezet met als koers Pontevedra. Daar werden we al niet veel vrolijker van. Alles maar dan ook alles toont somberheid. Zijn het niet de huizen de je bijna geen huis meer kunt noemen dan is het wel de rivier die bijna droog staat met allemaal verdwaalde vissersbootjes op de droge rivierbedding. Geen sterveling op straat te zien of het zijn een paar oude mannen die starend voor zich uit zitten op een terrasje bij de lokale kroeg. Dit inspireerde ons om daar eens een kopje koffie te gaan drinken. Eerlijk is eerlijk: de Galiciërs hebben wel verstand van koffie maken. En rekenen daar niet te veel voor: één euro!

Nee, dan Vigo: dat is zo'n beetje het New York van deze streek. Een bruisende stad, overal leven! Wij zaten in een hotel tegenover de grootste vissershaven van Europa met daarnaast de cruise-terminal. Dat leven maakt zeker hongerig: ik dacht dat ze in Amerika van veel eten houden, hier lusten ze er ook wel pap van. Wat een gezellige dikkerds bij elkaar. We liepen vrijdagochtend om een uur of tien door de stad te banjeren en daar zaten de dames (ook hoog bejaard) en heren al met elkaar op het terras aan het bier. Het eten moet natuurlijk ook weggespoeld worden! Gezelligheid kent geen tijd!

Vigo is een aantrekkelijk stad om te verblijven: leuk om doorheen te wandelen, goed(koop) om te shoppen en veel terrasjes. Je moet wel over enig uithoudingsvermogen beschikken want het gaat hier holletje op, holletje af. Ook liggen de steentjes niet overal netjes naast elkaar, je ligt zo op je snufferd. Liesbeth heeft zich kranig gedragen, tot op heden gebroken met de traditie dat ze elke vakantie wel één keer onderuit gaat. Nu had ze iets nieuws bedacht: of het nu kwam door inspiratie van het vliegveld wat hier niet ver vandaan ligt weet ik niet, maar vrijdagnacht rond een uur of 5 werd ik wakker van een harde buiklanding. Nee geen vliegtuig naast de baan, noch een trein uit de rails, maar Liesbeth die haar bed verruilde voor de vloer. Enig gevoel voor drama is haar niet vreemd: ze riep dat haar hele hoofd onder het bloed zat, later bleek dat ze ws in haar slaap d'r glas met water niet goed aan haar mond had gekoerst... Je maakt nog eens wat mee zo. Eindresultaat is overigens een aardige blauwe plek op haar heup en een built op haar hoofd.

Zaterdag op weg gegaan richting Lissabon met een tussenstop in Porto. We hebben in Porto eerst de kerk van St. fransiscus bezocht. Bijzonder aan deze kerk is niet alleen het vele houtsnijwerk belegd met tientallen kilo's bladgoud, maar ook dat in de catacombe een heuse verzameling botten ligt, afkomstig uit opgeruimde graven. Een bizar gezicht.

Hierna nog even lekker op een terrasje gezeten aan de "Maasboulevard" van Porto. Douroboulevard klinkt tenslotte niet echt. Later op weg naar Lissabon. Al snel valt één groot verschil met Spanje op: in Portugal en zeker in de omgeving van Lissabon rijden ze als idioten. Hoe harder hoe beter. En zo veel flitscamera's je in Spanje ziet, in Portugal hebben ze die nog niet uitgevonden. Voor de rest nix mis met Lisaabon hoor, we hebben het hier prima naar ons zin. We zijn hier gisteren eind van de middag aangekomen en hebben vandaag heel de dag door de stad gezworven. Trammetje in, trammetje uit, terrasje links, rechts, enz. Prachtig zonnig weer, helaas mijn petje vergeten. Nu heb ik een lekker verbrand bolletje. Helaas zijn vandaag de winkels gesloten, nu hebben we nog geen Port gescoord.

Morgen gaan we op weg naar Sevilla.

Un cálido saludo,
Liesbeth & Jos