dag 7, Beaumont Texas

Half bewolkt 15 C.

Nog 150 km van de camper verwijderd...

Ik blijf me verbazen over die Amerikanen: op het ene moment zijn ze zo vreselijk gefixeerd op uiterlijk, aan de andere kant gedragen ze zich alsof het ze niet boeit.

Vanmorgen was het ontbijt wel even anders dan de voorgaande 3 dagen in Natchez: Daar zaten we in gezelschap van eekhoorntjes, en ander eerder beschreven moois, vanmorgen was het moois van het andere uiterste. Wij zaten net aan onze bagels toen op luidruchtige wijze, met de stem van Edith (je weet wel: de vrouw van Archie Bunker van destijds) de komst aankondigde van een paar Amerikaanse dames die ook kwamen ontbijten. Ik kon mijn ogen werkelijk niet afhouden van deze verschijning: gedrieën gehuld in pyjama inclusief grote gekleurde krulspelden kwamen de dames vlak bij ons zitten. Was het niet dat ik altijd wel rustig ben tijdens het eten, nu kon ik echt even niets meer uitbrengen.
Na het ontbijtritueel gingen de dames weer op stap met meenemen van een hoop eten. Er is tenslotte voor betaald.

En aan afwassen hebben ze kennelijk een hekel: al het servies en bestek is plastic. De bekers zijn van een soort piepschuim, dan blijft de koffie lekker heet, of koud. Hier koop je hot of cold koffie / thee.

Onderweg richting Houston zijn konden we onze nieuwsgierigheid niet bedwingen en zijn toch onder de rook van Houston richting kust gereden. Via Oakdale, voor de soapies onder ons: de plaats waar “As the world turns” zich afspeelt naar Nederland gereden. Grappig dat een plaatsje hier zo heet maar het is niet de moeite waard om heen te gaan: een grijs industriestadje. Op dit punt was het nog ong. 25 km tot de kust maar hier zijn we gekeerd en gereden naar Beaumont. Vanaf ong. 50 km vanaf de kust is de schade nu nog steeds zichtbaar van orkaan Rita. Vooral omgeknakte bomen en in wat minder mate schade aan huizen.

Vlak voordat we aankwamen hebben we een hamburgertent bezocht: Wendy's. Liesbeth ontdekte dat ze hier Chili verkochten, haar keus was gauw gemaakt. Ik moet niets hebben van die bruine dingen en heb mezelf verwend met een lekker dubbele baconburger. Hmmm. Ja hoor kom maar op...

En over anders dan bij ons gesproken: komt er een dame op leeftijd binnen die aan haar kleding te zien financieel niet afhankelijk is van de lokale social welfare services. Zij gaat daar dus heerlijk een hamburger eten. Hier kijkt iedereen wel naar elkaar maar het maakt niemand wat uit hoe je er uit ziet of wat je doet. De mensen die wij tot nu toe hebben meegemaakt, zijn vooral heel vriendelijk.

Vandaag 300 km gereden, morgen 150 km naar Houston.

Bij deze bedank ik de aardige gever (?) van extra fotoruimte.